Hoşça Kal Kuzen Mocha…

Esmer Kedi CAFER

Mııır’habaa… Çok üzgünüm… Kuzenim Mocha’yı kaybettik. Begüm yengem ile Okan dayımın evlâdıydı Mocha… Oğlak burcu bir Golden idi. 2 Ocak’ta tam on yaşında olacaktı.

Her şey çok ani gelişti. Bir anda paldır küldür annesini, babasını, tüm ailesini, bizleri, gözümüz yaşlı ardında bırakarak cennete gitti. 

Şanslıydı kuzen Mocha… Çok sevildi… Çok sevdi… Bebekler gibi bakıldı… Özenle… Özveriyle… Şuurlu bir anne babası vardı. Evlenirlerken de başka bir eve taşınırlarken de Mocha’yı ne birine vermeyi ne de başka biçimde terk etmeyi düşündüler. Her kararlarında öncelikleri, Mocha olmuştu.

Mocha’nın konforu ve güvenliği, onların ilk koşullarıydı. Mocha’yı, anneannesiyle babaannesi ve dedeleri de çok seviyordu. Sevgi dolu bir yuvada evlât olmanın tadına varırken, torun olmanın tadını da çok iyi çıkarttı kuzen Mocha! O, “el bebek gül bebek” ve “el torun gül torun” idi tüm aile için! Alman kurdu kardeşim Cıva ile birbirlerine hediye ve kart bile göndermişlerdi!

Anılar… Anılar… Anılar…

İyi ki varlar! 

Mocha, her zaman anılarımızda var olacak, anılarımızda yaşayacak. Ne yazık ki illet hastalık kanser, tüm vücuduna yayılmıştı. Apar topar ameliyata alındı. Veteriner Samet ve Ali amcalara da müteşekkirim; ellerinden gelen her şeyi yaptılar. Samet amca da Ali amca da Begüm yengem ile Okan dayıma ameliyat öncesi risklerden bahsedip kötü senaryoya da hazırlıklı olmalarını üzülerek söyleyince, ameliyattan bir gece önce tüm aile sabaha kadar uyumayıp Mocha ile dolu dolu vakit geçirdi.

İyi ki de öyle yaptılar. Son gece, tek tek herkese veda etmiş kuzen Mocha… Sabaha kadar birlikte yerde uzanmışlar; herkesi sevgi dolu diliyle durmadan yalamış Mochacık… Kötü senaryo gerçekleşti ve canım kuzenim Mocha, ameliyattan çıkamadı. Kanserden, organları görünmez hâle gelmişti! Ameliyat sonrası iyileşmesi mümkün olmayacağından çekeceği ıstıraplı sürecin sonunda kaçınılmaz olan ölümünde bu acıları yaşamaması için uyutuldu…

Bu, verilebilecek en zor karardı ancak çaresizlik çok daha beter bir duyguydu. Acılar içerisinde, kan kusturarak, inlete inlete öldüren bir hastalıktı bu! Onun, acı çektiğini görmek, ıstırap içerisinde ölümünü beklemek korkunç olurdu. Mocha, son anına kadar gülüyor, yiyip içiyordu. Acısız, korkusuz, sessiz sedasız hayata veda etti.

Tüm sevdikleri onun yanındaydı ve onunla vedalaşma şansları oldu. Aslında Mocha iki yıldır kansermiş ama düzenli kontrolleri ve check up’ı yapılsa da hiçbir belirtisi olmamıştı. Kan tahilleri de ultrasonları da hep normal çıkmıştı. Hâlbuki organlar etkilendiğinde, nefes alıp vermede, kalpte, midede ve dışkıda sorun olur; kanlı ishal, kanlı kusma, yemeden içmeden kesilme ve yürüyememe gibi semptomlar baş gösterirmiş ama bu iki yıl boyunca bunların hiçbiri olmamıştı.

Bu belirtiler ortaya çıkmış olsaydı, tüm tedavi süreci çok zorlu ve acılı olacaktı. Mocha böyle bir süreci yaşamamış olmaktan dolayı şanslıydı. Kanser, organlarını sarmış olmasına rağmen tahlil sonuçları hep normal çıkmıştı. Ne ağrısı olmuştu ne acısı… Ne idrarında ne dışkısında ne de enerjisinde sorun olmuştu. Resmen gizli bir kanser barınmıştı vücudunda!

Bu kadar sağlıklı görünürken bir iki günde oluşan belirtilerle, veterinere gidiş, tahlil, kanser gerçeği ile yüzleşme, ameliyat ve vefat, hızlı bir şekilde yaşandı. Yıkılsa da tüm ailenin tek tesellisi, Mocha’nın, bunları hiç hissetmemesi, acı çekmemesi oldu. Bu kötü hayattan, bu kötü dünyadan kurtuldu denecek bir yaşamı olmadı kuzen Mocha’nın; çok şanslı, sarışın bir pati evlâttı o.

Begüm yengem ile Okan dayım onu, özel bir pet mezarlığına defnedip, mezarına çiçekler ekip süslediler. Şile yolu üzerinde yer alan bu Ömerli Özel Pet Mezarlığı’na özel şifre ile giriliyor. Defnedilmiş her patinin mezarı çit ile çevrili ve her birinin başucunda birer rüzgâr gülü bulunmakta. Ömerli Köyü’nde, özel çitlerle çevrilmiş mezarlarında yatan pati kardeşlerimizi, aileleri istedikleri zaman ziyaret edebiliyorlar. Yerleri, şifreli ve sadece ailelerinin girebileceği, korumalı bir alanda. Biz paticanlara gösterilen bu özenden dolayı insanlık adına müteşekkir oldum.

Eminim Mocha, annesi ve babasının bu sonsuz sevgisinden dolayı yaşamı boyunca sahip olduğu aynı huzur ve mutluluk içerisinde. Mocha’nın annesiyle babası, yüzme eğitmeni. İkisi de millî yüzücü. Buna rağmen kuzen Mocha, suyu ve banyoyu sevmezdi! En sevdiği şey, ekmek ve etti; özellikle de kızarmış ekmek!

Ne istiyorsa ya da bir sıkıntısı varsa, derdini bakışlarıyla anlatan bir patiydi o. Havlamazdı. Hayvanlarla ve çocuklarla arası çok iyiydi. Çenesini, Begüm yengemin dizine yaslar, sessizce gözlerinin içine bakardı. Temas bağımlısı bir paticandı o… Mocha’nın bedeni, artık bir çiçek bahçesinde; huzur içinde uyuyor…

Ruhu ise cennette; diğer patili arkadaşlarıyla koşup oynuyor.