Annem bu dünyadan taşındı!
Annem benim, bugün üçüncü gün anneciğim, bugün ayakkabılarını nihayet kapının önüne koyabildim.
Müge ORUÇKAPTAN
Gece seni rüyamda gördüm hem de tüm uyuduğum saatler boyunca sanki. Rüyalar bir 2 dakika sürer diyorlar ama ben bunun böyle olmadığını düşünüyorum bu gece seni düşündüm uyudum sen vardın, uyandım tekrar uyudum, yine sen vardın, sabaha kadar sen vardın çok şükür.
Normalde içim yangın yeriydi. Ama bugün üçüncü günde sizi kabristana ziyarete geldim. Ve sarmaşıklar ektim sevdiğin çiçekleri ektim seni sevdim saçlarını okşadım yanaklarını sevdim, babamın yanında, istirahatgâhında arşta bir köşkte olduğunu görüyorum. Babam ve hasret kaldığın en sevdiğin oğlunla kavuştun. Acıların dindi annem.
Ben sakinleşiyorum, içimin yangınını söndürmeye çalışıyorum, destek alıyorum bu işe yarıyor. Dostlarım, arkadaşlarım sevgili öğrencilerim, yakınlarım beni saatlerce dinliyorlar. Çok sevdiklerim var ve aynı duygularla buluşuyoruz. Ve yarın doğum günüm annem. 31 Ağustos sabaha karşı 02:15 de sen beni dünyaya getirdin. Seninle birlikte olacaktık ya hani yarın, söz verdiğimiz gibi, seninle kutlayacağım. Babam da olacak tabii, çünkü yine berabersiniz, aşkınız ölümsüz. Bugün istirahatgâhınızda babama “yine bırakamadın annemi” dedim. O da “onu en iyi ben anlarım” dedi duydum sanki. Doğru diye düşündüm babacığım annemi en iyi sen anlarsın ve onu çok sevdin.
Bu yüzden içim rahat, bu yüzden daha kolay normale döneceğimi düşünüyorum. Bu benim için çok büyük bir hediye. Bütün bunlar demek değil ki gidişini hemen kabul ettim, hayır henüz farkında değilim. Henüz içim yanıyor. Çok ağlıyorum, düşünmemeye çalışıyorum. Sadece ruhunun ve hayalinin yanımda olduğunu hissediyorum, hissetmek istiyorum.
Biz dört kişilik çekirdek bir aileydik. Sen de taşındın anne bu dünyadan. Kardeşim ve babamın gidişinde yanımda hep sen vardın, senin varlığın beni avutuyordu. Şimdi ben baş etmeyi öğreneceğim siz olmadan ve sen olmadan anne. Görevini tamamladın ve gittin öyle mi. Öyle olsun annem…
Bir arkadaşım bana şöyle yazmış: Ölmüşlerinizle ölmeyin, onlar sizin yaşamanızı istiyor... Haklı, çünkü onlar yaşarken ölmediler. Onlar ölümü seçtikleri zaman ölüm dediğimiz o bir başka boyuta, ışığa gittiler.
Çünkü asıl ev orasıdır. Yokluğuna ağlayıp üzülmek yerine gururla yaşamaya devam etmeye karar verdim. Umarım başaracağım, çünkü sizlerin de benimle gurur duymanızı istedim be bu fikrimi çok sevdim. Hemen başarabilir miyim bilmiyorum, başarıya ulaşmak için biraz yol kat etmek gerekiyor biliyorsun uğraşmak, çalışmak, öğrenmek, kendini anlamak. Herkesi dinlemek, duymak, içinden seçmek, istediklerime inanmak, öğrenmek, işte o zaman kabul edeceğim anne. Bugün ben sadece, o tatlı ve neşeli bilgili, görgülü, nazik hanımefendinin, 88 yaşında olup hala roman, kitap okuyan o muhteşem kadının çektiği ızdıraplardan, bana hiç yakınmadan kurtulmuş olmasına sevinemiyorum.
Annem için bunu düşünmeye hiç başlamayacağım. Çünkü hayatı olduğu gibi kabul ederek hüznün yanında neşesini de eksik etmeden yaşadı canım annem. Ne mutluluğu büyütür, ne kederi büyütürdü. Tevekkül eder, hayatına saygı duyardı. Dik duran, mert, asil bir cumhuriyet kadını. Sonsuza kadar annem ol anneciğim. Her sonsuzluğun başından sonuna. Bir gün bunun olacağını biliyordum ama hiç bir zaman beklemiyordum. Olacağını düşünmemiştim.
Zamanı gelene kadar yaşamak hepimize düşen artık bu. Yarın yine anlatacağım duygularımı, çünkü yarın geliyorum yine yanınızdaydım, çiçekler ektim, toprağınızı suladım, canlandırdım. Sen toprak kokusunu çok severdin, yağmur yağdığı zaman öyle bir koku sarardı her yeri. Yarın eğer bulabilirsem rüzgârgülü alacağım her ikinize de, sizlerle konuştuğum zaman rüzgargülü de bana cevap verdiğinizi kanıtlayacak umuyorum.
İkinizi de kocaman seviyorum ve üçünüzü de… Canım kardeşim, bir tanem benim, seninle de neler yaşadık sen taşındıktan sonra hatta bu dünyadan, onları da yazarım belki bir gün. Zamanı gelene kadar yaşamak hepimize düşen, zaten biliyoruz, biliyoruz da işte, bir gün olacağını hiç düşünmüyoruz.
Sevdiklerinizle mutlu günler dilerim değerli okurlarım.