Önce ben iyi olayım ki… Çünkü iyilik bir tane!
Uzun bir yolculuk bu bulmaya çalıştığımız her şeyde kendimizi arıyoruz.
Pembe bulutlarıma griler katıldı önce, sonra karanlık zaman zaman…
Bende elimdeki feneri düşürmeden yürümeye çalışıyordum…
Fırtına çöktü arada, şiddetli ayakta durmakta zorlandım. Öyle kuvvetliydi ki sürükledi, sürüklendim.
Beynim sarsıldı bilmiyorum kaç kere…
Kalbim acıdı ama ben büyük bir kuvvetle, bazen insanüstü bir inançla feneri sıkı sıkı tuttum. Hem aydınlanıyor, hem ısınıyordum. Kırılmaktan ise çoktan vazgeçtim. Şimdi bazen öfkeleniyorum adaletsizliğe, çoğunlukla kendi kendimi yatıştırıyorum, içimden hesap soruyorum.
Anlaşılmayı beklemek çok yorucu, artık herkesin bir diğerini anlama kapasitesini kendi isteğine bağlı olarak kullandığını görüyorum. Herkes kendi kadar görüyor anladım. Anlaşılmayı beklerken neden anlaşılmadığımı anlamaya çalışan biri oldum. Malak, hissiz, önyargılı bakanları gördükçe daha çok anlamayı öğrenmeye başlıyor insan.
Ne kadar anlamsız davrandıklarını…
Ben artık bana gitmeyi öğreniyorum, önce beni bulmalıyım, elimi tutmalıyım. Hadi beraber deneyelim.
Kapat gözlerini, gökyüzüne süzül, orada istediğin gibi olmuş sana gülümseyen bir sen var. Bekliyor asil ve gülümseyerek, hayran oldun seni bekleyen sana, yaklaş elini uzatıyorsun sana, tut, sarıl sana her şey istediğin gibi. Olmak istediğin senin sıcaklığını hisset çok yakında öylesin çünkü o bulmak istediğin sensin. Nasıl? Çok güzel değil mi? Bir dakika sen zaten seni buldun mu yoksa? Öyle mi? Öyleyse bravo, aferin, şahane, alkış sana. Ama dur, yine de kendini bir teste tutmanı tavsiye ederim, bakalım doğru cevapları verebiliyor musun kendin için?
Şşşşt sakın torpil yapma. Teşekkür ederim hayat, benim okulum, derslerim devam ediyor ve aradıklarımın içinde kendimi bulmaya çalışıyorum, usulca…