Bir daha beni fark etmeden sokağa çıkarsan…

Güneş hiç bu kadar dost, şu soğuk Nisan sabahında hiç bu kadar sıcak gelmemişti bana... Biz rahat yaşamı para kazanmaya bağladık. Koşuşturduk hep, zengini de yoksulu da bir şekilde daha fazlası için geleceği düşünüp, şu anı unutarak çalıştık. Kaygı, küçük oyunlar, mertçe ya da dürüstçe, beyaz siyah yalanlarla, iki yüzlülük ya da samimiyetle, gıybetlerle, haldır holdur ilişkilerle, azla yetinenleri, gerçekten yüreğinden sevenleri saf ilan ederek, tuttuğunu koparanları çok hırslı, adil olmaya çalışanları çokbilmiş, mobing uygulanıp korkudan sessiz kalanları çaresiz, sesini çıkaranları isyankâr, hadsiz sayarak bu günlere gelindi.

Nefes almak için temiz havaya, oksijene, internetten seyredilen ormanlara, oralarda duyulan kuş seslerine değil de doğalına olan ihtiyacımız göz ardı edildi. Hangisi Bakın artık diyor ki dünya “bir daha beni fark etmeden sokağa çıkarsan seni öldürürüm” Ya bu hale getirdik. Ölüm ihtimali olmadan sokakta dolaşmaya çıkmak için neler verirsin. İşin gücün olmadan sokağa çıktığında 1000 TL ya da 3500 lira yerine özgürlüğün için neler verirsin.

1- Bak artık işin yoksa sokağa çıkarsan 1000 TL veriyorsun.

2- Bak işler durdu, toparlanıncaya kadar artık hepimiz işsiziz, yani parası olan da önünü göremiyor demektir bu.

Şimdi o gülen fotoğraflara, umut dolu yazılara bakıp da kendini kandırmanın zamanı geçiyor. Durdukça koyacak. Böyle giderse durdukça koyacak.

Belki de bir ormanda sade bir hayatı yaşamayı göze alabilecek erdeme erdiğimizde çiçeğin, böceğin, ağacın, güneşin, toprağın, hayvanların da ruhunun tüm insanlık olarak farkına varabildiğimizde, dünyanın kendini seyretmenin en güzel video, beynimize kaydettiğimi bir görüntü karesinin en sahici anı olduğunu anladığımızda dünya bizi affedecektir.

Evren’in şifası, dua ve dileklerin sihirli sonsuz mucizeleri, kendi içimizde ki dost bu günlerde çok önemli…

Elbette dost da arkadaş da çok değerli evet ama bakın etrafınıza kim var? Size en yakın siz varsınız. Her zaman da öyleydi. En büyük dostun bize kendimiz olduğunu, iç dünyamızın derinliğini ve bizim yaşamamız için hazırlanan dünyayı hatırlarsak, Belki o zaman dünya bizi affedebilir.